دولت عامل کمبود بنزین است و تاوانش را از مردم می خواهد

دولت عامل کمبود بنزین است و تاوانش را از مردم می خواهد

موضوع کمبود بنزین در کشور ما مدتی است که به شدت اقتصاد و سیاست کشور را تحت تاثیر قرار داده، اما باز هم دولت از زیر آن شانه خالی می کند و گویی که تاوان این کمبود را هم مردم باید بدهند.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، مصرف بنزین در سال های گذشته به دلیل افزایش تعداد خودروها و همچنین نبود زیرساخت های مناسب حمل و نقل عمومی و مهم تر از همه، بی کیفیت بودن خودروهای موجود در کشور و فرسوده بودن بخش مهمی از خودروها به شدت زیاد شده است.

مصرفی که روز به روز اقتصاد کشور را به واردات بنزین نزدیک تر می کند و در این بین تنها چاره ای که پیش پای دولت مانده، این است که از مردم بخواهد مصرف را کاهش دهند و یا با راهکارهای ناکارآمد، روند مصرف را کند.

این در حالی است که مردم چاره ای جز مصرف بنزین در این حد ندارند. خودروهایی که در این سال ها به وسیله خودروسازان رانتی و با بهره گیری از انحصاری که دولت در اختیارشان قرار داده، تولید شده، بیش از ۲ برابر استانداردهای جهانی مصرف می کنند.

وضعیت معیشت مردم و اقتصاد کشور نیز به گونه ای است که طبقه متوسط به هیچ عنوان نمی تواند به خرید خودرو و یا تعویض خودروی فرسوده خود فکر کند.

در کنار این مساله، حمل و نقل عمومی نیز به شدت فرسوده و ناکارآمد است و مردم برای رفع نیازهای روزمره خود به ناچار از خودروهای شخصی استفاده می کنند. ناگفته نماند که بسیاری از خودروهای سطح شهر نیز به دلیل نبود شغل های مناسب، به تاکسی های اینترنتی تبدیل شده اند و این مساله نیز به مصرف بالای بنزین دامن می زند. تا اینجای کار دیدیم که مردم تقریبا هیچ نقشی در مصرف بی رویه بنزین ندارند و آن چه که مصرف بنزین را به این صورت درآورده، سیاست های ناکارآمد دولت های مختلف در مدیریت بخش خودرو و حمل و نقل است.

اقتصاد ایران که سال ها درگیر پروژه های توزیع رانت و انحصار بوده، با پروژه خودروی انحصاری کار خود را تا مرز نابودی صنعت نفت می کشاند و با وجود تولید بیش از ۱۰۰ میلیون لیتر بنزین در کشور، اگر خودروهای فرسوده و خودروهای پرمصرف داخلی همچنان به کار خود ادامه دهند، در آینده باید منتظر واردات بیش از ۱۰۰ میلیون لیتر بنزین در روز باشیم.

رقمی که به مراتب سنگین تر از اصلاح ساختار صنعت خودروی کشور خواهد بود و شوربختانه به نظر می رسد که خروج از این بحران دیگر به سادگی سال های گذشته نخواهد بود؛ چرا که اگر در سال های گذشته واردات خودرو ممنوع نمی شد و تعرفه گمرکی واردات برای پر کردن جیب دولت سر به فلک نمی کشید، شاید اکنون شاهد آن بودیم که خودروسازان داخلی به استانداردهای جهانی نزدیک شده اند، اما اکنون دیگر نمی توان امیدوار بود که یک بار برای همیشه خودروهای فرسوده و پرمصرف از سطح کشور جمع آوری شوند و جای خود را به خودروهای روز و هیبریدی بدهند؛ چرا که نه دولت و نه مردم و نه سرمایه گذاران توان پرداخت چنین هزینه ای را ندارند و خودروسازان رانتی هم که در راس ماجرا قرار دارند، حاضرند چند برابر این هزینه ها را پرداخت کنند تا رانت و انحصارشان خدشه دار نشود.

حال اما جالب این است که دولت باز هم اشتباهات خود را نمی بیند و در عملیات رسانه ای اش به دنبال مقصر جلوه دادن مردم است و می گوید که مصرف بنزین در کشور ما بیش از سرانه است و چنین سخنانی که همه از بریم.

در این بین و در آستانه سفرهای نوروزی که مهم ترین تعطیلات کشور است، دولت و در حالی که مردم بیشترین نیاز خود را به سوخت دارند، خبر آمده که سهمیه سوخت نوروزی درکار نیست و گویی که تاوان ناکارآمدی چندین سال سیاست های نادرست در حوزه سوخت را مردم باید بپردازند.

این در حالی است که اگر وضعیت خودروسازی و انحصار در صنعت خودرو به این شکل پیش نمی رفت، اصلا نباید موضوع سهمیه بندی در کشور وجود می داشت و خود مساله سهمیه بندی نیز نشان از سیاست های نادرست کنترل مصرف دارد؛ به این معنی که به جای اصلاح موارد هدر رفت از قبیل خودروهای پرمصرف و فرسوده، خود مصرف را جیره بندی می کنیم و چنین اقدامی هیچ گاه مشکل را حل نمی کند و تنها رفع آن را به تعویق می اندازد و ادامه این مسیر به گران کردن و کاهش سهمیه ها خواهد رسید و این در حالی است که هیچ گاه دولت به دنبال حل ریشه ای مشکل نرفته است و اگر این طور بود امروز به جای سیاست های کوتاه مدت و بحرانی کنترل مصرف می توانستیم با درآمد صادرات روزانه ۵۰ میلیون لیتر بنزین، به روز ترین خودروها را در کشور تولید کنیم و در اختیار مردم بگذاریم؛ رویایی که شاید هیچ گاه محقق نشود، چرا که «خشت اول گر نهد معمار کج تا ثریا می‌رود دیوار کج».

بنزین مصرف سوخت